Overleden door een medische misser: ‘Als Rogier meteen was behandeld, was hij nu niet dood’

Groot gemis

Hoewel een vervolging uitblijft, heeft het ziekenhuis wel toegegeven dat er fouten zijn gemaakt bij de behandeling van Rogier. De jongen werd met hevige pijn op de borst opgenomen in het ziekenhuis van Blaricum om vervolgens, onder het mom van een klaplong, overgebracht te worden naar een ander ziekenhuis. Een halve dag later overlijdt hij zonder dat hij door een arts is gezien. “Dat zijn dood voorkomen had kunnen worden als hij meteen was behandeld, vind ik nog steeds het allerergste …”

Jeanne mist haar zoon nog iedere dag. “Rogier was zo’n spontane, ambitieuze en lieve jongen. Hij stond altijd voor iedereen klaar en was heel fijn gezelschap. Dát is denk ik ook wat ik het meeste mis: zijn fysieke aanwezigheid. Hij kon uit het niets een arm om mij heen slaan. Zo liefdevol. Die arm voel ik nu soms nog steeds. Ik weet ook dat hij altijd bij mij is, maar soms zou ik hem zo graag even willen vasthouden. Alleen dat gaat niet meer.”

Gat geslagen

“Dat is moeilijk. Het verliezen van een kind is zoiets groots. Dat is bijna niet in woorden te omschrijven. Zijn dood heeft zo’n enorme leegte achtergelaten. Die leegte zal nóóit meer gevuld worden. Daarvoor is het verlies te groot. Het unheimische gevoel dat het verliezen van een kind met zich meebrengt, is er altijd en zal ook de rest van mijn leven niet meer verdwijnen. Daar zal ik mee moeten leren leven. Dat is zwaar. De ene dag gaat het beter dan de andere dag.”

“Ik haal veel kracht uit de mooie herinneringen die ik aan hem heb. Zo weet ik nog goed dat we in de keuken stonden en Rogier een arm om mij heen sloeg omdat ik een beetje verdrietig was. ‘Moedertje, het komt goed,’ is wat hij zei. Dat was zó lief. Een soort kentering in onze relatie. Jarenlang had ik voor hem gezorgd, maar nu zorgde hij een beetje voor mij. Gaf hij mij het vertrouwen dat het goed zou komen. Dat is zo’n waardevol moment geweest.”

Geluksmomenten

2,5 jaar na de dood van Rogier, probeert Jeanne haar leven weer op te pakken. “Na zijn dood kwam ik in zo’n enorme rollercoaster terecht van tuchtcollege’s, zwijgcontracten en slopende onderzoeken. Ik heb jarenlang gevochten voor gerechtigheid. Zo hard, dat ik begin dit jaar zelf met de ambulance werd afgevoerd omdat mijn lichaam het niet meer trok. Dat was voor mij de druppel. Ik was al een kind verloren, maar wilde niet ook nog mezelf verliezen.”

“Ik wil genieten van mijn kinderen en kleinkinderen, van mijn lieve vriendinnen en de mooie dingen in het leven. Natuurlijk is het verdriet om Rogier er nog altijd, maar ik omarm het leven wel. Júist omdat ik heb gezien hoe snel het afgelopen kan zijn. Ik durf nu ook wel te zeggen dat het goed met mij gaat, dat ik weer energie heb om mijn leven een nieuwe invulling te geven. Al is het alleen maar omdat Rogier nooit gewild zou hebben dat ik zou blijven treuren.”

Vechtlust

Al betekent dat niet dat Jeanne de strijdbijl begraaft. “Ik weet inmiddels dat ik niet de enige ben in Nederland die een dierbare is verloren door een medische misser. Het gebeurt nog té vaak dat artsen en ziekenhuizen gewoon vrijuit gaan terwijl er aanwijsbare fouten zijn gemaakt. Dat kán gewoon niet. Dat moet echt veranderen. Ik pleit dan ook voor een onafhankelijke organisatie van juristen met medische kennis die zaken als deze gaan doorlichten.”

Mijn kind krijg ik niet meer terug, maar toch kan ik gevoelsmatig de handdoek niet in de ring gooien. Ik zal blijven vechten tot er iets aan gedaan wordt. Dan heeft de dood van Rogier toch nog een vorm van betekenis gehad. Is het niet helemaal zinloos geweest. Dát is waar ik het voor doe, want dat is wat Rogier verdient,” aldus Jeanne.

JIJ OP VROUW.NL

Heb jij ook een verhaal dat je met ons wil delen?

Laat dan hier je gegevens achter!