Het is een bekend fenomeen dat artsen, zodra er sprake is van een ernstige medische fout, misbruik maken van verstoorde familieverhoudingen. Zo ook hier bij het onnodig en tragisch overlijden van Rogier Mooij (21jr) door falen van longarts Schröder in het Tergooiziekenhuis.Jannetje Koelewijn, journaliste bij de NRC, is de partner van gepensioneerd neurochirurg Cees Tulleken. Dat verklaart de inhoud van haar column.Haar column is duidelijk bedoeld om de onschuld van de zo duidelijke falende longarts Schröder van het Tergooiziekenhuis aan te tonen. Zo doen wij dat bij de NRC, een journaliste met inside medische collegialiteit laten publiceren.
Hoe dan ook: haar stuk rammelt aan alle kanten.
De vader heeft zich tot nu toe ongelooflijk passief opgesteld, hij wilde niet eens naar het ziekenhuis wilde komen tijdens en na de reanimatie!!! Hij is het eens met het OM om de longarts en andere betrokkenen niet te vervolgen. Wat voor vader is hij???
Waarom vraagt Koelewijn niet:
-waarom zijn bij Rogier z”l ondanks de duidelijke afwijkende laboratorium waarden en sterk afwijkende bloeddruk, na zijn opname geen vitale functies gemeten?
-hoeveel en welke medicatie Rogier z”l toegediend kreeg?
-waarom werd de diagnose pericarditis gemist?
Het zou vooral fijn zijn als iemand kan vertellen hoe een jonge jongen zomaar kan tamponeren met pericardvocht! Pericarditis is een te behandelen aandoening mits de diagnose gesteld wordt, zo schrijft moeder Jeanne van Kasbergen op facebook.
-waarom ging de longarts naar huis om 17.00 uur, terwijl een jongen van 21 jaar met spoed opgenomen werd op zijn afdeling en niet gezien was door een medisch specialist?
Medische fouten zijn niet gewoon maar pech.
Medische fouten zijn vaak het gevolg van falen van academisch opgeleide artsen, die regelmatig onverschilligheid tonen naar hun patiënten waardoor helaas en onnodig zelfs jonge mensen als Rogier z”l overlijden.
Longarts Schröder, jounaliste Janneke Koelewijn en vader Michel Mooij horen zich te schamen en zich in te zetten om de feiten volledig boven water te krijgen, de nabestaanden eerlijk en correct te informeren en hun verantwoordelijkheid te nemen, in alle opzichten, als mens en als professional.
Rogier Mooij was de 21-jarige jongen die na een gemiste diagnose stierf aan de gevolgen van een ontstoken hartzakje, twintig uur nadat hij zelfstandig ziekenhuis Tergooi was binnengelopen. November 2014. Een verklaring was er op dat moment niet. De moeder diende een klacht in en deed aangifte. De inspectie begon een onderzoek en zei dat de longarts ernstig tekort was geschoten. In de publiciteit was het vonnis vóór de tuchtzaak en vóór een mogelijke rechtszaak al geveld: dood door schuld en de longarts was de dader.
Rond die tijd sprak ik met de vader van Rogier, hij had zelf contact met de krant gezocht. Hoe kon het, zei hij, dat iedereen naar de moeder van Rogier luisterde en niemand hem iets vroeg? Waarom werd er steeds gezegd dat het om een tophockeyer ging? Alsof hij zo van het veld in het ziekenhuis was beland. Het ging, zei de vader, al twee jaar niet goed met Rogier. Hij had pfeiffer gehad. Hij was twintig kilo afgevallen. Hij leed onder de vechtscheiding van zijn ouders. Toen Rogier naar Tergooi ging, zei de vader, duidde niets erop dat hij een acuut geval was. Niemand zag die dag een stervende jongen. De dood van zijn zoon, zei hij, was ontzettende pech. Híj nam de longarts niets kwalijk.
In het hartzakje van Rogier was bij obductie 220 milliliter pus gevonden, met daarin een zeldzame en vrijwel onbehandelbare bacterie: stenotrophomonas maltophilia. Een hartspecialist legde me uit dat Rogiers hart door de druk van het troebele vocht van het ene op het andere moment niet meer had kunnen pompen. Het hartzakje, een vlies om het hart, rekt niet mee. Bij 200 milliliter, de kritische grens, pompt het hart wel. Bij 220 milliliter niet meer. Zo’n ontsteking, zei de hartspecialist, kan acuut zijn, maar kan ook sluimeren. Weken, maanden, jaren. En hij zei: zoiets komt bij een jongen van 21 jaar bijna niet voor.
Dat er in Tergooi het een en ander mis was – zal best. Een ziekenhuis met twee locaties, lijkt mij vragen om problemen. De directeur heeft ontslag genomen. Maar de longarts? Dood door schuld? Het medisch tuchtcollege gaf hem in maart dit jaar een waarschuwing, de mildste maatregel. Hij had de beoordeling van Rogiers toestand niet aan de arts-assistenten mogen overlaten. Het OM maakte afgelopen dinsdag bekend dat er geen vervolging wordt ingesteld. Er waren fouten gemaakt in de zorg en in de organisatie, maar er was geen direct verband gevonden met Rogiers dood. Ik vat samen: de longarts heeft het niet gedaan.
Diezelfde middag belde Rogiers vader. Waarom, zei hij, mocht Rogiers moeder nu overal zeggen hoe kapot ze ervan was, hoe haar hoop op gerechtigheid was vervlogen? Waarom vroeg wéér niemand iets aan hem? Eerlijk gezegd: ik had daar geen goed antwoord op.
Laatste Tweets
RT 
RT 
RT 
RT 
RT 
RT 
RT 
RT 